Współdzielenie kodu pomiędzy projektami przyspiesza dodawanie nowych funkcjonalności i zmniejsza ilość występujących błędów. Jak łączyć wspólne fragmenty w dotnecie? Jeżeli projekty używają tej samej wersji frameworka, to jest to bardzo łatwe i intuicyjne. W przeciwnym wypadku sprawy nieco się komplikują. Zapraszam na opis sposobów wielokrotnego użycia kodu w świecie .NET, które możesz zaadaptować do innych technologii.
Kilka tygodni temu wspominałem o potrzebie refaktoringu aplikacji IsTableBusy. Planowałem użycie wzorca projektowego Command i Active Object. Jednak po przemyśleniach, bliżej kodu, doszedłem do wniosku, że w tym wypadku lepsze będzie użycie maszyny stanów. Poniżej przedstawiam uzasadnienie dlaczego tak oraz fragmenty kodu.
Znaczna część komunikacji w internecie odbywa się przy użyciu formatu JSON. Jest on prosty, lekki i czytelny. W związku z tym, jeżeli chcę, aby moje urządzenie było otwarte na świat, muszę wspierać ten format. Mógłbym sam bawić się w parsowanie JSONa do obiektu i na odwrót, ale rozsądniejszym wydaje się być użycie gotowej biblioteki. Zatem zapraszam do lektury wstępnego opisu biblioteki JSON dla IoT czyli ArdunioJson.
W poprzednim poście opisałem jak ustalić połączenie WiFi używając modułu ESP8266. Jednak samo połączenie z internetem jest bezwartościowe, dopóki nie zostanie skonsumowane. Zatem w dzisiejszym blogpoście przedstawię jak tę łączność wykorzystać i zademonstruję kod, który wykonuje proste zapytanie HTTP.
Czymże byłoby IoT bez dostępu do sieci? Prawdopodobnie pozostało by tylko T, czyli nic szczególnego. Gdyż takie urządzenia elektroniczne, znamy od bardzo dawna. Właśnie dzięki połączeniu ich z globalną siecią otwierają się zupełnie nowe możliwości. Dostęp do sieci możemy uzyskać na wiele sposobów. Od najbardziej tradycyjnego, czyli połączenia przewodem, aż do łączności satelitarnej. Poniżej przedstawię jak połączyć do sieci poprzez najpopularniejszy standard, czyli WiFi, na przykładzie płytki Wemos D1 mini z wbudowanym modułem WiFi ESP8266, której wybór opisywałem tu.
Chciałbyś być lepszym programistą, ale nie masz pomysłu jak możesz udoskonalić swój warsztat? Można to robić na wiele sposobów. Takich jak tworzenie własnego pet projektu, czytanie książek i blogów, czy robienie Code Kata. Nie ma jednego dobrego sposobu, więc warto przeplatać różne metody nauki. Natomiast dziś chciałbym się skupić na dziedzictwie mistrzów japońskich sztuk walki, czyli Kata. Programistycznie Code Kata
Akronim SRP jest bardzo popularny. Jednak jak wiele członków programistyczengo świata tak naprawdę go rozumie i stosuje? A jaka jego część tworzy kod według tych zasad? Czy jesteś w stanie opisać jak według Ciebie powinna wyglądać klasa spełniajca tę zasadę? Poniżej opisałem jak ja stosuje się do Single Responsibility Principle i dlaczego lubię, gdy klasa ma tylko jedną metodę.
Pisząc kolejną część cyklu o aplikacji do piłkarzyków chciałem nawiązać do błędów jakie popełniałem jak początkujący programista. Teraz z pewnością popełniam inne :). Przypomniałem sobie, że kiedyś napisałem post o tym jak łatwo popaść z patologi w patologię. Ten tekst był aktualny kilka lat temu. Natomiast teraz jest to miła retrospekcja, aby przeczytać i pomyśleć, że już tak nie robię. A oto on w lekko zmodyfikowanej formie. (więcej…)
Spotkałem kilka razy w życiu klasy, które były do wszystkiego. Taka jedna świetna „reużywalna” klasa, która jest używana w wielu kontekstach. Opisywałem już taki przykład w poście Jak refaktorować – 7 – Replikacja i ćwiartowanie. Może zamiast wielokrotnego użycia kodu, powinniśmy zwrócić większą uwagę na separację poszczególnych komponentów.
Algebra Boola jest jednym z podstawowych założeń znanej nam informatyki. Przy jej użyciu komputery robią to, co robią. Spora część tych operacji jest ukryta na bardzo niskim poziomie abstrakcji. Zazwyczaj nie potrzebuejmy wiedzieć, jak sobie dany procesor radzi z dodawaniem, mnożeniem, czy potęgowaniem. Czasem te operacje musimy wykonywać samodzielnie. W jaki sposób? Już piszę.
